Gecenin vakitlerindesin. Yıldızların altında. Yıldızlar tam da üzerinde. Allah’ın seni affedebileceği ve de affetmiş olabileceği ihtimallerinden uzak, vesveseler kulaklarında; göğü izliyorsun. Karanlık ve sonsuz göğü. Korkuyor ve endişeleniyorsun.

Ruhunu bu bitimsiz ve muammalardan ibaret evrene üfleyen Rabbinin katında hangi merhaledesin sen?

Bunca zamandır duyduğun, bazan onlardan bazan da kendinden sana gelen o seslerin ve o öfkeli ve acımasız bakışların altında, varlığı yaratan ve sana kıymet veren Rabbinin merhametini nasıl unutursun? Unutma.

Olduran da odur, öldüren de. Sana düşen, her gece uyumadan evvel bakıştığın göğün aydınlığından karanlığına değin tövbekâr olmaktır. Sessizce, kimsesizce.