Uzun zamandır okuyor, öğreniyor ve anlamaya çalışıyorum. Okuduklarım, ister istemez hayatıma sirayet ediyor; zihnimi ve ruhumu etkiliyor. Doğrusu insan, etkilendikleri neticesinde kendisini, hayatını ve bakış açısını değiştirebilme imkânı elde edebiliyor. Okumak, bu noktada büyük teşvik sebebi.
Bizler, pek derin bir mirasın sahipleriyiz. Anadolu kültürüne baktığımız vakit; insana, insan ruhuna ve topyekûn tüm canlılığa gösterilen derin anlayışın, ister istemez, özümüze nakşedildiğine şahit oluyoruz. En genel anlamıyla, insan sevgisinden bahsediyorum. Kalplerimizde bitmek bilmez, bize zulmedene dahi sevgiyle yaklaşmamıza sebep olacak deruni bir sevgidir bu.
Öyleyse, ben de tam bu noktada, bakışları kendimize çevirmek istiyorum. Mademki yüreklerimiz, tazecik bir sevgiye, anlayışa ve vicdani hasletlere haiz, o halde, kendi kendimize neden iyi davranmıyoruz ki? Başkalarına gösterebildiğimiz sonsuz anlayış, sonsuz sevgiyi; bizatihi kendimize göstermek neden mümkün olmasın?
Doğrusu, psikoloji üzerine okumalarımdan tutun da, din üzerine gerçekleştirdiğim araştırmalarda dahi işin özünün şu olduğuna ikna oldum: “İnsan, kendini de sevmeli.” Ne geçmişin, ne de geleceğin can yakan olaylarına takılmaksızın, başkalarında değiştirmeyi arzu ettiklerini kendinde gerçekleştirmeli.
Dingin bir bahar gününde, yeşilin ve berrak suyun saf sessizliğinde insan, ruhunu ve yüreğini, bir başkasına sunduğu şefkatle karşılamalı. “Ben, nihayetinde sevilmeye layık bir insanım, çok şükür.” diyebilmeli.
Yeni bir ömür için, yeni bir “ben” için.
Vesselam.
Enes Çakmak 