İnsan, manevi bir varlıktır. Duyguları, acıları, hasletleri, arzuları ve istekleri olan, ruhsal bir varlık. Lâkin garip bir biçimde, günümüzde, psikolojik konuları okuyanlara ve ruhsal sorunlar yaşayanlara gayet olumsuz bir bakış açısıyla yaklaşılıyor.
Oysaki geçmişe şöyle bir baktığımızda, gerek feylezofların, gerekse din adamlarının maneviyat ve ruhsal dinginlik üzerine ne kadar da düşündüğüne şahit oluruz. Bu insanların her bir çalışması; sözü yahut yazısı, insan ruhunun, göz ardı edilemeyecek kadar ilgiye ve öneme ihtiyaç duyduğuna şahitlik etmektedir.
Hal böyleyken, yabancı kültürlerin etkisi altında kalmış zihin dünyamızda, ruhi meseleleri birer sorun olarak görmek, onlara sahip olanları delilikle eş tutmak ne kadar doğrudur? Yahut, belki garipsenecek bir konuyla, deliliğin, akıllı olmaktan da akıllıca bir tutum olduğunu düşünmekle de yazıya devam edebiliriz. Neticede, deliliğin tanımını yapan da, onu garipseyen de bizim zihnimizdir. Ama normal olanı neye göre belirliyoruz ki deliliği tanımlayabilelim? Hülâsa, bu başka ve uzun bir konudur.
Unutulmamalıdır ki her insan nihayetinde bir hazinedir. Belki de eşsiz bir hazinedir. Belki bilerek, belki de bilmeyerek, bize herkes gibi olmamız gerektiğini söyleyenler, eşsizliğimizi, yani bizi başkalarından ayıran, onlardan farklı kılan ruhumuzu da yok sayarlar. Oysaki herkesin kendince korkuları, arzuları ve dertleri vardır.
Sözün özü şudur ki, manevi sıkıntılar içinde olmak, psikolojik rahatsızlıklar yaşamak, “başkaları gibi olmamak”, başlı başına bir sorun değil; insani tabiatımızın neticesidir belki de. Ve en mühim olanı, bu sıkıntılardan kurtulmayı dilemek, destek almak, ruh üzerine yapılan araştırmaları okumak, diğerlerinden bu anlamda farklı olmak, belki de suçlu hissetmememiz gereken en mühim konudur.
Çünkü, tam da orada, kendinin farkında olan, tıpkı fiziksel hastalıklarını tedavi etmek için çaba sarf eden bir insan, özel olarak yaratılmış bir varlık bulunmaktadır. Kendinin kıymetini bilmek isteyen, kendine değer atfeden, mühim bir varlık.
Enes Çakmak 