Yağmur, ışıl ışıl damlacıklar ve koyu yeşillik. Bugün, gökyüzünün, aynalardan aksedercesine her şeyi boyadığı, tumturaklı bir koyuluktan ibaret. Böyle zamanlarda, birbirine benzeyen anılar arasında gidip gelmenin, benzer günleri anımsamanın tekrarını yaşamadan edemiyor insan. Yağmurlardan ibaret anıları, yağmurlar anımsatıyor çünkü.
Bursa’da, bilenler bilir, Çekirge Meydanı’nın az yukarısında, 1. Murad Türbesi’nin meydanında bulunmak; şehre o kadar yakın velâkin o kadar da uzak olmak, müthiş bir histir. Hani yağmurlu günlerde insan kendi başına kalmanın güzelliğini keşfeder ya, bu mekân, tek başınalığın en güzel dostu olabilir insan için. Ve elbette, benim için de öyle.
Şöyle efkârlı bir günde sessiz, huzurlu ve dingin kalabilmek adına yorucu bir yürüyüşün ardından vardığım bu mekân, bende sevgiliye kavuşmuşluk hissi uyandırır. Sıra sıra bankları, şadırvanı, 1. Murad’ın latif türbesi ve her daim ifade ettiğim biçimiyle, Bursa’nın manzaralarıyla, oturur, dinlenir ve soğuk havada soluk almanın hissiyle, yaşamanın keyfini çıkartırım.
Bazı akşamlar, meydana varmadan evvel yollarda gördüklerim, tüm şehre rağmen, kendi başınalığıma şükretmeme vesile olur: İçkiciler, alemciler ve dünyevi zevkler uğruna yaşamak peşinde koşan, yitirilmiş bir gençlik. Burada çok dindar olmanın gerekliliği üzerinde değil, hatta ve hatta din sahibi olmanın önemi üzerinde de değil, yalnızca yaşamın ciddiyetinin kavranmasından sonra, kişinin böyle zevklere pek eğilimli olamayacağı meselesi üzerinde duruyorum. Hülâsa, yazıktır, günahtır diyemeden de edemiyor insan. Çünkü, Wittgenstein’ın şu sözü, kendimi bildim bileli zihnimde yankılanıyor: “Dünyaya neden geldik bilmiyorum ama eğlenmek için olmadığı kesin.” Koskoca dinsiz adam bile böyle söylüyorsa?
Neyse. Lafı fazla uzatmaya gerek yok. Birkaç gün yazmayınca, insanın susası da gelmiyor gerçi. Biraz olsun, belki esrarlı bir duman eşliğinde, sessizce ve huzurla oturabilmenin keyfini anlatmak istedim. İstedim çünkü ben, bana sunulan tüm şifaları kalbime hitap eden mekânlarda yakalıyorum.
Selametle.
Enes Çakmak 