Bir vakitler, kendime bigâneydim. Kim olduğum, neliğim ve nedenlerim belirsiz ve yaşama dair tüm sorularımın cevapsız kaldığı zamanlarımı anımsıyor; anlam arzusuyla yanıp tutuşan ve her kalbin içinde bir sır gibi saklanan boşluğumu doldurmak için kalkıştığım arayışa, şimdilerde şükrediyorum.
Arayış, yani kelimelerden münezzeh olanın, kelimelerden müteşekkil olana, yani insan soyuna bahşediverdiği o endişe ve acı verici mefhum, çaba ve tatlı arzu. Bu, öyle sınırsız bir çabadır ki yeryüzü üzerinde yaşamış, birbirinden bağımsız ve bambaşka düşünen kimselerce irdelenmiş ve tavsiye edilmiştir.
Misalen, Sokrat, sorgulanmamış bir hayat, hayat değildir derken; Nietzsche, tüm değerlerin değerlendirilmesi meselesine değinirken ve Yunus ve Mevlana’lar, kendini bil tavsiyesini verirken; hep bir ağızdan aynı konunun ehemmiyetini anlatmaya çalışmışlardır: Arayış.
Sahiden dikkatle düşündüğümüz zaman, insan, neye inanırsa inansın, nasıl yaşarsa yaşasın; kendi kendisinin muhasebesini yapmaksızın ve yaşamın kıymeti üzerine düşünmeksizin varlığını sürdürürse, biz, o insana insan diyebilir miyiz?
Elbette arayışı, şimşeklerin aniden çakıp kaybolması gibi keskin, ansızın bitiverecek bir yolculuk olarak görmemek de gerekir. Dolayısıyla insan, en azından gecenin bir vaktinde kendisine şu soruları sorarak, hayatına yeni bir yön çizmeyi bilmelidir: Ben neden yaşıyorum? İnancım yahut inançsızlığım, benim hayatımda hangi anlamları ihtiva ediyor? Hayatımı, şu an içinde bulunduğum hâl üzere tamamlamak ister miydim?
Mamafih, dönem dönem cevaplar farklılık gösterecektir. Kimilerine göre çok derin anlamları olan cevaplar, kimilerine göre hiçbir anlam ifade etmeyecektir. Ancak anlaşılması ve bilinmesi elzem olan, insanın, kendisini diğer canlılardan ayırabilmesi için, kendi hayatının arayış yolculuğuna cesaret ve dürüstlük ile çıkması gerektiğidir.
Vesselam.
Enes Çakmak 