Derdimize derman olan, bizi bizden daha çok önemseyen, kimilerince inanılmayan lâkin kimilerince sonsuz bir imanla bağlı olunan; sensin. Bir vakitler, sana inanmayanlara dahi rızık verdiğini gözlerimle gördüğümde, ne kadar da şükredilesi bir yaşam sunduğunu kabullenmiştim ardından. Evet, kötü ve bizzat kötücül bir dünyada; başlangıçta, varlığın hakkında akla gelen tereddütleri mazur görmek gerekir. Ama tüm günahlarımızın pençeleriyle vicdanımız yırtılırken, yeniden, yeniden senin adını zikretmek de neyin nesidir?
Seni görüyor, duyuyor ve hissediyorum. Belki sehven, belki en bilindik zamanlarda oluyordur bu; ancak, nihayetinde sen, buradasın. Bana anlatıldığı gibi değilsin velâkin bazen de öylesin; korkutucu ve şefkatli, öfkeli ve sevgi dolu, hem benden hem de benden olmayanlardan ibaretçesine, öyle meşakkatli ve öyle sarih bir biçimde. Mademki insana, kaldıramayacağı yükten fazlasını vermiyorsun; seni, benden yola çıkarak anlamama müsaade et öyleyse.
Çünkü, çünküler aleminde, seni gördüklerimle ve bildiklerimle; bizzat bana öğrettiklerinle anlayabiliyor ve sevebiliyorum. Sen, Allah’ım, samimiyetsizliğimi, yüce bir bağa çevir; belki bir üzüm bağına, nimetlerini kullarına sunduğum, salkım salkım, gelişkin üzümlerden ibaret bir bağa… Ey vefalı sevgili, beni büyüt, beni dirilt; yağmurlar misali rahmetini, topraklarıma yağdır; beni, tüm günahlarımla kabul et…
Enes Çakmak 