İnsanın kendisini iyi hissedebilmesi için, arzu ettiği ve kendisine değer vermesine sebep olacak eylemlere yönelmesi gerekir. Kimisi okuyarak, kimisi dinleyerek kimisi de yazarak; gündelik hayatın yorgunluğunu üzerinden atar, sakinleşir ve ferahlık hisseder.
Fikrimce yazmak, okumayı, dinlemeyi ve elbette yazmayı içinde barındıran yegane eylemlerden bir tanesidir. Yazarken, yazdığımızı okumakla kalmaz aynı zamanda seslendirerek, estetik açıdan uygunluğunu da kendimizce test ederiz çoğu zaman. Çünkü neticede, ortaya çıkartılacak ürün, hem gözlere hem de kulaklara hitap etsin istiyor insan.
Şükür ki yaşadığım ev, yeşillikten ibaret bir ormanın kenarında, güzel Bursa manzarasına bakan, ardı arkası kesilmez sessizliğin ortasında, müstakil bir ev. Çoğu akşam, şehrin dar ve izbe sokaklarında soluduğum havayı; buradaki yeşilliğe getiririm ve bana daha dingin, daha sakin bir nefes verir karşılığında. Sonrasında manzarayı soluma alarak, yazı masama oturur ve gün içerisinde aklıma gelen, bugün de bu konu üzerinde yazabilirim, diye düşündüğüm, düşlediğim meseleler hakkında karalamaya başlarım.
Tüm gerçekliğimi kabullenerek yazmaya başladığım zaman, sırf bana iyi gelmesi için düşüncelerimi kağıda döktüğüm o an; arka fonda çalan güzel bir müziğin eşliğinde ortaya çıkmaya hazırlanan yazım, beni teskin eder ve yavaşça bitimine doğru varmak, beni mutlu eder.
Bu durum zamanla, günün hengâmesinde karşılaştığım nice güzelliğe dikkat kesilmeme, bazen bir yaprak parçasından yola çıkarak kurgular oluşturmama ve nihayetinde de yaşama daha ince, daha hassas bakmama vesile olur. Korkular, kaygılar ve sanat sanat için midir tartışmaları yerini yalnızca ruhsal gelişime, sakinlik arayışına ve üretkenliğin yarattığı hazzı bulmak arzusuna bırakır; ben, yaşadığım günün akşamında, böylelikle yaşamdan soyutlanırım.
Enes Çakmak 