Gece denildiğinde, ruhum durulur. Geceye vardığımdaysa ansızın bir ruh oluveririm. Kendimi bulmak arzusunun dahi hükmü olmaz o an. İnsanca putların topyekûn yıkıldığını, öfkesizce hissederim lakin biliyorum ki ben deli de değilim.
O güzel çehre, o karanlık yüz, bakışlarımı hayretle dolduran asuman, gözlerimde ışıl ışıl parıldar ve ben sevgiliye kavuşmuş gibi saf, yıldızlara doğru akarım.
Varlığım yekpare akarken “göğü temaşa eden şu ruha da bakın!” diyecekler; “bir yanılsama mı yoksa yansıması mı tanrıların?”
Haşa.
Enes Çakmak 