harabat ehlinin oratoryosunda
akislerim nidasız
yüzüme çalınan, katışıksız
çığlıkların da anlamı değil miyim kendi zannımca
doğrusu
trajedik bir salvo yaratır*
isyana meylederken ağı ile
gerim gerim gerilen skeptik suratsızlığım
ben
bir
cahiliyye arabıyım
göremezdim ilkin,
bahar yelim ile eyleşir iken göz pınarlarım
azaba meyil olduğunu
tuğyanımın
ah can
zalimliğin, vicdanından
canan
gönül oyuğumun kebir veziri
kahroldum kendimi ateşe verirken
gördüm
öfkeli babürümün süt dişlerini
iyi ve kötünün ötesinden
tek hecelinin şerri sır bana
isyan ve bana hurufu mukattaa
gönlüm
yedinci göğüm ve seman
teslisimin uçlarında
erildiğim cehennemine vuruldum
tanrım, adınla.
Enes Çakmak 